Sjalom שָׁלוֹם

Meer dan 300 mensen lazen de afgelopen dagen mijn blog ‘Insjallah’. Het verhaal over de kleinzoon van mevrouw van der Wieken, de Saoedische blogger Raif Badawi, de meiden van Halal en mijn verontrusting over het al dan niet vreedzame karakter van de Islam raakt een snaar.

Een oud-klasgenoot schreef mij maandagavond een prachtige mail:

‘Wat een steengoede blog heb je geschreven. Ik ben zo vrij geweest het te delen op mijn Facebook-pagina.

Ik ken de genoemde oma vrij goed en zal haar jouw bericht mailen. Dit zal zij zeker als een enorme steun ervaren. Zoals je begrijpt leeft dit enorm in de joodse gemeenschap hier. (…)’

Mijn oud-klasgenoot, waarmee ik dertig jaar geleden enorm kon lachen vooral om de malle blokfluitlessen en oeverloze non-discussies op de Pedagogische Academie, leidt, naast zijn ‘gewone’ werk, diensten in de synagoge en stuurde mij de tekst van zijn laatste speech toe. Ook hij is verontrust.

Wat willen wij beiden? Wat wil mevrouw van der Wieken? Wat willen de meer dan 300 blog-lezers?
Ik gun mijn bijna-volwassen kinderen een samenleving van vrijheid, vrede en vriendschap. De samenleving waar ik in groot geworden ben. Kiezen wat je wil, worden wat je wil, zijn wie je bent, katholiek of jood, moslim, atheïst. Homo of hetero.

Gisteren zat Ahmed Aboutaleb op de bank bij Eva Jinek. Ik zapte in het programma na een dag en avond werken. En ik veerde op. Deze man, afkomstig uit het gebied waar laatst onze gestolen iPhone opdook, verpersoonlijkt de Islam waarvan ik denk dat deze prima past in onze samenleving. Open, zelfbewust, duidelijk en ja, ook met humor komt Aboutaleb op voor de samenleving ‘waar ook ik zo hard aan heb gewerkt.’

Vurig en oprecht gaat hij in gesprek met jongetjes die dezelfde onwerkelijke opvattingen hebben als de jongetjes in de huiswerkklas van de kleinzoon van mevrouw van der Wieken. Duidelijk verkondigt Aboutaleb zijn mening over mannen en vrouwen die willen wonen in een kalifaat: ‘ga!’ ‘Ga vooral, maar laat ons in vrijheid leven en doorbouwen aan onze mooie open samenleving!’

Aboutaleb illustreert zijn opvatting over de Nederlandse samenleving met het verhaal dat hij als burgemeester aan ‘nieuwe Nederlanders’ met de plechtige overhandiging van hun Nederlandse paspoort geen reisdocument aan hen afgeeft maar ‘een identiteit’. ‘Je krijgt de Nederlandse nationaliteit, die staat voor alle moois en goeds in onze samenleving.’

Ook praat Aboutaleb, naar hij zegt, met jonge Syrië-gangers. Waarom willen zij naar het gebied waar IS een bloedige strijd levert voor idealen die
zó niet de onze zijn? Hoe is deze drang te rijmen met de vele vluchtelingen die in gammele boten op de Middellandse Zee uit Syrië en Irak onze vrije en veilige samenleving opzoeken? Een helder antwoord krijgt Aboutaleb niet op zijn vragen. ‘Het zijn warrige gesprekken met deze jongeren’, geeft hij toe.

Als Eva blijft doorzagen over zijn ambitie ‘men noemt u de nieuwe partijleider’ reageert hij met de standaardopmerking dat ‘hij burgemeester van Rotterdam is en dat de komende zes jaar met volle energie en overtuiging doet.’
Eva: ‘tja, wat moet ik nu als journalist doen, doorzeuren of niet? Wat adviseert u mij?’

En met een lichtje in zijn ogen krijgt Eva het antwoord ‘ik zou het níet doen.’ Aboutaleb krijgt van zijn woordvoerder waarschijnlijk een 10 voor dit interview. Een een zoen van de juffrouw. Onberispelijk.

Maar hoe zit het nu met mij en mijn verontrusting? Helpen de woorden van deze gezagsdrager mij over mijn nare gedachten heen? Helpen deze woorden oma van der Wieken? Mijn antwoord luidt: ‘een beetje’. Het helpt een beetje. Maar ik ben niet helemaal overtuigd. Ik denk aan de woorden van Paul Scheffer van afgelopen vrijdag:

‘Verontrustend is niet de kracht van de moslimgemeenschap maar de zwakte ervan. (…) Het probleem is niet dat ze allemaal dezelfde kant op willen, juist niet, het is een enorm gefragmenteerde, zwakke, onzekere overwegend defensieve gemeenschap, die meer bezig is met het vasthouden aan de eigen culturele traditie in een vreemde omgeving dan met het beïnvloeden ervan.’

Ik zie dinsdagavond de twee vaders op het NOS-journaal die niet zichzelf maar ‘de autoriteiten’ verwijten dat hun zonen zijn afgereisd naar Syrië.

En toch blijf ik maar hopen, vooral nu ik zojuist deze aankondiging in een tweet van Lodewijk Asscher zie:

‘Rotterdam na Charlie Hebdo | Met burgemeester Aboutaleb & minister Asscher

De wereld is geschokt door de brute moord op de redactie van een satirisch tijdschrift en een antisemitische aanslag. Wat zijn de gevolgen van deze terroristische daden? Zal de spanning tussen bevolkingsgroepen oplopen en zal het geweld ook Rotterdam treffen? Burgers en vertegenwoordigers van de Rotterdamse samenleving komen op deze avond bijeen om stil te staan bij de afschuwelijke gebeurtenissen en met elkaar de toekomst te bespreken. (…) Met burgemeester Aboutaleb, minister Lodewijk Asscher, politici, journalisten, moslims, joden, christenen en andere Rotterdammers (…)

Joden, atheïsten, moslims, vrouwen en mannen, prominente en niet-prominente Nederlanders, die met elkaar en met geïnteresseerde Rotterdammers spreken. Deze moslim-gesprekspartners beschikken over het zelfbewustzijn waar Paul Scheffer het in de Trouw van zaterdag 17 januari over heeft: ‘Ik vind het belangrijk (…) dat moslims inzien dat zij niet alleen het object zijn hoe anderen naar hen kijken, maar zelf het vermogen hebben het beeld van moslims actief te beïnvloeden door te spreken, te schrijven, de politiek in te gaan, een eigen partij op te richten.’

Zal het dan toch over tien jaar zo zijn dat mijn in-de-katholieke-kerk-gedoopte kinderen, Mischa’s kinderen, die van Ahmed, Lodewijk en de kleinzoon van mevrouw van der Wieken in 2025 rustig en vreedzaam samen leven, in Amsterdam, Rotterdam, Den-Haag en Maastricht en ik niet dit soort berichten meer hoef te lezen?

‘Politie of leger, dat is niet de vraag. De vraag is: waarom moeten wij als joden nog steeds worden beschermd? Waarom moeten onze kinderen nog steeds onder bewaking naar school? (…) Dat is toch niet normaal.’ Aldus een joodse advocaat in de zwaar beveiligde joodse wijk in Antwerpen, in de Volkskrant van maandag 19 januari 2015.

Dit is voorlopig het laatste verhaal dat ik over de Islam, de vrede en veiligheid schrijf. Ik, de kwart Twentse, de één-zestiende Indische, bloggende ongelovige.

Sjalom.