WaterNatuurlijk

 

Het stemmen is alweer achter de rug. Onze dochter, drie dagen woonachtig in een gloednieuw studentencomplex in Amsterdam tussen de machtige torens van de Zuidas, kwam ervoor terug.

                           *

Voor het stemmen had ik voor de zekerheid gekeken naar de lijsten met partijen en kandidaten. Ik hoorde ‘s ochtends dat niet alle gevestigde partijen meededen aan de Waterschappen. Dan moet je je herbezinnen. Mijn herbezinning duurde tien seconden: WaterNatuurlijk. Klinkt goed. Eerste kandidaat is een vrouw. Makkelijk genoeg.

                            *

‘Hé, heb je een nieuw bloesje aan?’ vraag ik aan mijn superverzorgde kind: geel/grijs gemêleerd bloesje, strakke spijkerbroek, lange glansgeborstelde haren, zorgvuldig maar eenvoudig opgemaakt.

‘Nee, dat heb ik allang, maar ik heb het nooit aan.’ We drinken thee als ooit tevoren. Ook zij pakt de kandidatenlijst en vouwt deze uit.

‘Wat ga ik stemmen?’, vraagt ze zich, net als vele andere Nederlanders, af. 

                         *

Niks geen vaste partij meer, elke keer weer opnieuw kijken en denken.

‘Bij jou kwam toch de Vrouwenpartij eruit?’, lacht ze. Ze ziet er goed uit. Onze Amsterdamse. Ze houdt haar iPhone omhoog, met het Kieswijzerprogramma open. 

                         *

‘Ja, ik zal eens even kijken of ze alleen maar vrouwen op de lijst hebben staan!’ We buigen ons nu samen over het uitgevouwen papier. Eén sneue man beweegt zich in de Vrouwenpartij. Maar nu gaat het erom spannen. Ze gaat nogmaals de Kieswijzer invullen. Daarbij stelt ze mij vragen als: ‘wat bedoelen ze met bed en brood voor uitgeprocedeerde asielzoekers?’ En ik probeer uit te leggen dat uitgeprocedeerde asielzoekers op straat belanden. En wat het dilemma hierbij is van de gemeenten: ze mogen deze mensen niet helpen maar doen het vaak toch. Met een slaapplaats en eten. En ik vertel dat de mensen vaak niet terug kunnen omdat ze geen papieren hebben, geen uitreisvisa krijgen, het land van herkomst niet meewerkt. Een wereld van triestheid en ellende. En dat is nog maar één vraag.

‘Wat heeft dat eigenlijk te maken met Provinciale Staten?’ En ik, politicoloog, weet het niet.

                           *

Gelukkig komt er nu uit de door haar ingevulde Kieswijzer een ‘normale’ partij uit. Dat was de eerste keer anders. Ik meen dat zij ook uitkwam op de Vrouwenpartij.

                          *

‘Heb je gedacht aan de Waterschappen?’, vraag ik.

‘Waterschappen? Moeten we daar ook op stemmen? Waarom eigenlijk?’

Ik, politicoloog, weet niet waarom.

‘Water is toch sowieso belangrijk? Wat is daar politiek aan?’

Ik weet niet wat daar politiek aan is.

Ik zeg dat ik zelf kies voor WaterNatuurlijk. Klinkt goed, toch?

                            *

Maar dat laat deze 21-jarige zich niet zomaar aanpraten. Op haar iPhone zoekt ze het op: ‘WaterNatuurlijk voor schoon, veilig en gezond water.’

‘Tja, wie kan daar tegen zijn?’ En hopla, WaterNatuurlijk heeft zo in een paar minuten twee stemmers erbij.

                          *

Daarna hebben we het over de bitch bij de receptie van het studentencomplex waar ze sinds drie dagen woont.

                          *

‘Mam, ik heb het hoogste postvakje! Ik kan daar niet bij! Ook moet ik mijn fiets in zo’n hoog rek plaatsen. Dat lukt mij natuurlijk niet.’ Ons kind is 1.53 meter. 

                           *

‘En weet je hoe die trut reageert? Ik vraag netjes of ik een andere plek voor mijn fiets kan krijgen. ‘Nee, dat kan niet. De plekken staan vast.’ En dat op een superbitchy toon. Dat wijf is gek. Ze ziet zelf toch ook wel dat mij dat nooit lukt? Vanochtend moest ik naar college. Die fiets kreeg ik er niet uit. Een bouwvakker heeft mij geholpen. Toen ik terugkwam zette ik de fiets gewoon maar neer, onder die plek van mij. Ik krijg het niet voor elkaar, die fiets in dat hoge rek tillen. Het is veel te zwaar.’

                            *

Hetzelfde verhaal krijg ik te horen over het postvakje. Over sleutels die niet kunnen worden nagemaakt. 

                             *

In gedachten heb ik de receptioniste al drie keer gekielhaald zoals je dat vroeger las in het wonderschone boek ‘De scheepsjongens van De Bontekoe.’ Gewoon met een touw onder het schip doorhalen. Onder de kokkels, wonden van de kiel, zeewier, bloed en troep kwamen ze al dan niet levend aan de andere kant tevoorschijn. Prachtig.

                            *

Maar ik laat het los. Ze stuurt een mail aan de oprichter van het complex. Ze lost het op. 

                            *

‘s Avonds breng ik haar terug. Vier zware tassen sjouwen we mee: twee met boodschappen (‘Mam, de Deka is echt goedkoper dan Dirk van de Broek!’) en twee tassen met vergeten kleding, luchtjes en nog zo wat.

                           *

Bij de receptie zit de bitch. ‘Kijk, daar zit ze. Nou, je ziet het wel he? Wat een trut!’

                              *

Ik beheers me en loop naar boven. Laat het los.

                             *

Thuisgekomen zeg ik: ‘nou die trut van dat fietsenrek en postvakje zat daar.’

‘En?’, vraagt mijn man, ‘heb je haar de waarheid gezegd?’

‘Nee’, zeg ik, ‘ze lost het zelf op.’

‘Ik bel morgen wel’, zegt hij. Moordlust straalt uit zijn ogen.

Laat het los.

                              *

WaterNatuurlijk, zo las ik vanochtend in de krant, heeft het heel goed gedaan.

                            ***